Μια ευχάριστη έκπληξη

Πόσα άλογα χρειάζεται ένα αυτοκίνητο για να κινείται χωρίς πρόβλημα στο οδικό δίκτυο της χώρας μας; Για ένα μικρομεσαίο/μεσαίο, τα 150 άλογα είναι μια χαρά για τους περισσότερους. Ούτε η δύναμη που θα τρομάξει τον αδαή με σπιναρίσματα ούτε η δύναμη που θα δυσκολέψει πολλά προσπεράσματα και κυρίως εισόδους σε εθνικές οδούς και δρόμους ταχείας κυκλοφορίας.

Αν έχουμε 80 άλογα σε ένα αυτοκίνητο 1200 κιλών, τι πρέπει να κάνουμε όμως; Το χαρακίρι είναι κοντά. Ford Focus II 1.400 κυβικών σε κίνηση στην πόλη, σε ταξίδι με επαρχιακούς δρόμους και ταξίδι αυτοκινητόδρομου. Πόσο άσχημα μπορεί να είναι;

Στην κίνηση στην πόλη, η μικρή ιπποδύναμη δεν φάνηκε, ακόμα και όταν φορτώθηκε με 5 άτομα σε ανηφορική διαδρομή. Ελαφρώς νωθρό σε δύσκολες ανηφόρες, αλλά κανένα πρόβλημα γενικότερα. Λόγω καλού πλαισίου-ανάρτησης-κύλισης, ο οδηγός δεν έχει κάποιο λόγο να αφήσει το πόδι από το γκάζι και η επιτάχυνση είναι ομαλή. Βέβαια, οι ταχύτητες στην πόλη είναι χαμηλές, αλλά το Focus δεν δείχνει τα κιλά του. Check λοιπόν.

Το κλασσικό ταξίδι προς χωριουδάκια, παραλίες κλπ. αναγκάζει το Focus να κινείται με 110-120 km/h και λίγο χαμηλότερα στα 70-80 km/h. Εδώ οι κεκτημένες πάλι σβήνουν την έλλειψη δύναμης, τουλάχιστον στην φυσιολογική οδήγηση. Και οι κεκτημένες στο Focus είναι πολύ εύκολο να διατηρηθούν χάρη στο συμπαγές αμάξωμα, στην καλή ηχομόνωση αλλά και στην εξαιρετική οδική συμπεριφορά.

Τι γίνεται στα περισσότερα km/h όμως; Βασικό στοιχείο είναι ότι τα “περισσότερα” δεν είναι και τόσα πολλά στην πραγματικότητα, αφού η τελική ταχύτητα είναι μόλις 164 km/h. Ωστόσο, αν και με αρκετά μακρύ για το λόγο ισχύος/βάρους κιβώτιο (120 km/h στις 3.500 στροφές, δηλ. 34,2 km/h για κάθε 1000 στροφές) το αυτοκίνητο “πιάνει” πολύ εύκολα τα 120-130 km/h, ενώ αφού ο αυτοκινητόδρομος το επιτρέπει, τα 150 km/h διατηρούνται με ευκολία. Μπορεί οι υψηλές ρεπρίζ να είναι αργές, ωστόσο δεν πιστεύει κάποιος ότι η τελική του βρίσκεται τόσο κοντά.

Από κατανάλωση, η συνεχής πίεση δείχνει νούμερα κοντά στο 8,4 lt/100km για ταξίδι ελάχιστα πιο ψηλά από τα όρια, αλλά χωρίς ιδιαίτερα οικονομική οδήγηση και με αρκετά χιλιόμετρα εντός Αθήνας. Με αυστηρούς όρους ταξιδίου και χωρίς μερικές ολιγόλεπτες στάσεις, τα 7 lt/100km είναι ίσως πολλά και επιδέχονται ακόμα περισσότερη μείωση. Το μακρύ κιβώτιο έχει και την κατανάλωση και τον θόρυβο μάλλον με το μέρος του. Προφανώς, βοηθάει πολύ το ότι στις νόμιμες ταχύτητες, ο κινητήρας περιστρέφεται στον ιδανικό ρυθμό. Ψηλότερα, το αυτοκίνητο αγκομαχάει και δείχνει πώς το 1.6 Ti-VCT με τα 115 άλογα στον τροχό ήταν η ιδανική (αν και αρκετά ακριβότερη) αγορά.

Από πού ξεκίνησαμε; Τα πολλά άλογα, αν είναι κάποιος συνειδητοποιημένος για το τι οδηγεί, δεν είναι τόσο απαραίτητα. Το Focus είχε την στιβαρότητα, την ευκολία οδήγησης, την απόλαυση (τιμόνι και ανάρτηση είναι εξαιρετικά, χωρίς κανενός είδους θετική προδιάθεση) και τους χώρους για να κάνει μερικές διαδρομές πολύ μικρές και εύκολες. Ίσως ο οδηγός νιώσει ότι οδηγάει και με σπορ ρυθμούς, αφού ό μεγάλος όγκος του κρύβεται και αισθάνεται ότι οδηγάει κάτι μικρό και έτοιμο ανά πάσα στιγμή να στρίψει.

Υπάρχει ένα πρόβλημα: Δεν το φόρτωσε κάποια οικογένεια με άτομα, νεύρα και αποσκευές. Εκεί τα 150 άλογα χρειάζονται και η οδική συμπεριφορά δεν θα βοηθούσε στην προσπέραση των τυπικών εκδρομέων του Σαββατοκύριακου με νταλίκες…

Honda Insight : Ωριμότητα

Το Honda Insight ήρθε πρώτο σε πωλήσεις τον μήνα Απρίλιο στην Ιαπωνία. Είναι το πρώτο υβριδικό που πετυχαίνει κάτι τέτοιο, ένδειξη ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να γυρνάνε. Βέβαια, η ιαπωνική αγορά έχει μερικές ιδιαιτερότητες και έναν αρκετά υψηλό ρυθμό αλλαγής αυτοκινήτων, οπότε ήταν επόμενο από εκεί να αρχίσει η αλλαγή.

Το Insight με τον μικρό κινητήρα και τα έξυπνα αλλά όχι ακριβά κόλπα οικονομίας φαίνεται ότι έφερε αυτό που ζητούσαν όλοι. Ένα μικρό αυτοκίνητο (έχει το πάτωμα του Honda Jazz) με μικρή κατανάλωση, καλούς σχετικά χώρους και χαμηλή τιμή.

Μπορούμε να ελπίζουμε και σε κάτι ακόμα πιο μικρό hatch ή οι τεχνολογικές καινοτομίες δεν αξίζουν σε ένα όχημα των 12.000€; Και πόσο μπορεί να είναι το κέρδος σε σχέση με ένα περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένο hatch 1.2-1.3 με diesel κινητήρα και stop-start;

Παλιό αυτοκίνητο; Πφφφφ…

Είναι κάτι που νομίζω ότι αν δεν το ζήσει κάποιος, δεν το κατανοεί. Υπάρχουν οι τυχεροί (και τυχερές, αυτές μπορεί να είναι και περισσότερες) που δεν χρειάστηκε ποτέ να συμβιώσουν με ένα παλιό αυτοκίνητο. Αντιθέτως, πέρασαν κατευθείαν σε ένα καινούριο, με αρκετή ιπποδύναμη, εξελιγμένες αναρτήσεις, ηλεκτρονικά βοηθήματα κλπ.

Είναι όμως τυχεροί στην πραγματικότητα; Ένα παλιό αυτοκίνητο χρειάζεται γνώση για να το οδηγήσεις σωστά. Τη γνώση αυτή την κρύβει και θα την προσφέρει το ίδιο το όχημα, δεν την έχει κανένας μας μέσα του. Σε αναγκάζει να κρατηθείς από το τιμόνι για να στρίψεις, καθώς τα καθίσματα περισσότερο σε πολυθρόνες μοιάζουν. Σε αναγκάζει να ανέβεις πάνω στο γκάζι για να επιταχύνεις, μια και τότε δεν υπήρχαν τα εύκολα 150 άλογα. Σε κάνει να ιδρώσεις σε κάθε στροφή και φρενάρισμα, γιατί οι αναρτήσεις και τα φρένα έχουν πολυκαιρία πάνω τους. Στην πόλη μέσα, δράμα. Πού είναι το ηλεκτρικά υποβοηθούμενο τιμόνι; Πού είναι το air condition; Και αν τρακάρουμε (φτου κακά), ποιος από τους πουθενά αερόσακους θα μας σώσει; Ναι, είναι τυχεροί λοιπόν.

Εδώ πιστεύω ότι έχουν λάθος οι “νέοι”. Οι νεωτεριστές που αρνούνται με μανία να δεχθούν ότι ένα παλιό αυτοκίνητο μπορεί να προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση. Ναι, δυσκολεύεσαι να μετακινηθείς με 40 βαθμούς ζέστη, μια και τα παρμπρίζ δεν έχουν ίχνος προστασίας από τον ήλιο και τη θερμότητα. Ναι, οι μετακινήσεις γίνονται αργά και κουραστικά αν τα 130km/h χρειάζονται μεγάλο κουράγιο. Ναι, στις στροφές συμπεριφέρονται σαν αργοκίνητα καράβια και οι ανηφόρες θέλουν προνοητική οδήγηση.

Το Peugeot 104, πατέρας του 106, παππούς του 107 κ.ο.κ.

Εκεί ακριβώς υπάρχει η μαγεία και η μαγκιά του “παλιού”. Μαθαίνεις να προνοείς, μαθαίνεις ότι ο μόνος τρόπος για να ανέβεις αξιοπρεπώς την ανηφόρα είναι να μην χάσεις χιλιόμετρα στην έξοδο από την τελευταία στροφή. Και η έξοδος από την τελευταία στροφή μπορεί να είναι με λιγότερα km/h από ό,τι με το σύγχρονο αυτοκίνητο. Αλλά, δεν μας νοιάζει γιατί δεν κρατάμε χρονόμετρο και δεν συγκρίνουμε με οτιδήποτε κυκλοφορεί. Γιατί; Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο γρήγορος, κάποιος πιο άφοβος, κάποιος με μειωμένο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που θα μας αφήσει πίσω.

Το στενό (και φθηνό) λάστιχο με την ελλιπή πρόσφυση στο στεγνό, αλλά την αυξημένη και προοδευτική προειδοποίηση, το τιμόνι που δείχνει ακριβώς σε πιο σημείο κοιτούν οι τροχοί και το γκάζι με ντίζα που νιώθεις ακριβώς πόση δύναμη θέλεις να δώσεις είναι αυτά που δύσκολα πλέον θα βρεις σε προσιτά €. Και το κακό είναι ότι αν τα βρει κάποιος (ποιος δεν θα ήθελε ένα Mitsubishi Evo), θα τα χαρεί σε ταχύτητες που αν στραβώσει κάτι, θα πρέπει να έρθει η Τροχαία και κάνα δυο ασθενοφόρα.

Ενώ η υποστροφή με 40km/h και μια γλυκιά υπερστροφή με ακόμα λιγότερα και η αίσθηση του καρμπιρατέρ έχουν και αυτές την πλάκα τους. Ένα 8βάλβιδο και χαμηλόρροπο ελαφρύ αυτοκίνητο είναι ακριβώς ότι βολεύει περισσότερο στην οδήγηση στην πόλη. Τα όρια τους είναι χαμηλά, αλλά δίνουν τις σωστές βάσεις για να βελτιωθεί η σκέψη του οδηγού. Είναι ο μόνος ίσως τρόπος για να εκτιμήσει κάποιος σωστά τα καινούρια και αξιόλογα αυτοκίνητα, σε μια κοινωνία που δεν δείχνει να ευχαριστιέται τίποτα, αν αυτό δεν είναι στην κορυφή και μόνο.

Toyota Corolla του 1984, πολλοί Έλληνες, “μεγαλοαστοί” πλέον,
μεγάλωσαν σε τέτοιες και ας κάνουν ότι δεν τις αναγνωρίζουν. 

Σακαράκες, λοιπόν, ας τις πει κάποιος που μπορεί να τις ξεζουμίσει. Όσοι τις φοβούνται, πέφτουν και κοιμούνται. Αυτοί είναι τυχεροί που μετακινούνται γρήγορα και με ασφάλεια. Απαιτεί γνώση, εξάσκηση και συναίσθημα η αυτοκίνηση…

Υ.Γ. Γνώμη μου είναι να περνάμε από ένα στάδιο παλιού αυτοκινήτου κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και αν αυτό είναι κάτι παλιό σαν το καλό κρασί, ας το έχουμε δίπλα στο καινούριο στο γκαράζ μας. Δεν κοστίζει τόσο όσο νομίζουμε...