Παλιό αυτοκίνητο; Πφφφφ…

Είναι κάτι που νομίζω ότι αν δεν το ζήσει κάποιος, δεν το κατανοεί. Υπάρχουν οι τυχεροί (και τυχερές, αυτές μπορεί να είναι και περισσότερες) που δεν χρειάστηκε ποτέ να συμβιώσουν με ένα παλιό αυτοκίνητο. Αντιθέτως, πέρασαν κατευθείαν σε ένα καινούριο, με αρκετή ιπποδύναμη, εξελιγμένες αναρτήσεις, ηλεκτρονικά βοηθήματα κλπ.

Είναι όμως τυχεροί στην πραγματικότητα; Ένα παλιό αυτοκίνητο χρειάζεται γνώση για να το οδηγήσεις σωστά. Τη γνώση αυτή την κρύβει και θα την προσφέρει το ίδιο το όχημα, δεν την έχει κανένας μας μέσα του. Σε αναγκάζει να κρατηθείς από το τιμόνι για να στρίψεις, καθώς τα καθίσματα περισσότερο σε πολυθρόνες μοιάζουν. Σε αναγκάζει να ανέβεις πάνω στο γκάζι για να επιταχύνεις, μια και τότε δεν υπήρχαν τα εύκολα 150 άλογα. Σε κάνει να ιδρώσεις σε κάθε στροφή και φρενάρισμα, γιατί οι αναρτήσεις και τα φρένα έχουν πολυκαιρία πάνω τους. Στην πόλη μέσα, δράμα. Πού είναι το ηλεκτρικά υποβοηθούμενο τιμόνι; Πού είναι το air condition; Και αν τρακάρουμε (φτου κακά), ποιος από τους πουθενά αερόσακους θα μας σώσει; Ναι, είναι τυχεροί λοιπόν.

Εδώ πιστεύω ότι έχουν λάθος οι “νέοι”. Οι νεωτεριστές που αρνούνται με μανία να δεχθούν ότι ένα παλιό αυτοκίνητο μπορεί να προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση. Ναι, δυσκολεύεσαι να μετακινηθείς με 40 βαθμούς ζέστη, μια και τα παρμπρίζ δεν έχουν ίχνος προστασίας από τον ήλιο και τη θερμότητα. Ναι, οι μετακινήσεις γίνονται αργά και κουραστικά αν τα 130km/h χρειάζονται μεγάλο κουράγιο. Ναι, στις στροφές συμπεριφέρονται σαν αργοκίνητα καράβια και οι ανηφόρες θέλουν προνοητική οδήγηση.

Το Peugeot 104, πατέρας του 106, παππούς του 107 κ.ο.κ.

Εκεί ακριβώς υπάρχει η μαγεία και η μαγκιά του “παλιού”. Μαθαίνεις να προνοείς, μαθαίνεις ότι ο μόνος τρόπος για να ανέβεις αξιοπρεπώς την ανηφόρα είναι να μην χάσεις χιλιόμετρα στην έξοδο από την τελευταία στροφή. Και η έξοδος από την τελευταία στροφή μπορεί να είναι με λιγότερα km/h από ό,τι με το σύγχρονο αυτοκίνητο. Αλλά, δεν μας νοιάζει γιατί δεν κρατάμε χρονόμετρο και δεν συγκρίνουμε με οτιδήποτε κυκλοφορεί. Γιατί; Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο γρήγορος, κάποιος πιο άφοβος, κάποιος με μειωμένο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που θα μας αφήσει πίσω.

Το στενό (και φθηνό) λάστιχο με την ελλιπή πρόσφυση στο στεγνό, αλλά την αυξημένη και προοδευτική προειδοποίηση, το τιμόνι που δείχνει ακριβώς σε πιο σημείο κοιτούν οι τροχοί και το γκάζι με ντίζα που νιώθεις ακριβώς πόση δύναμη θέλεις να δώσεις είναι αυτά που δύσκολα πλέον θα βρεις σε προσιτά €. Και το κακό είναι ότι αν τα βρει κάποιος (ποιος δεν θα ήθελε ένα Mitsubishi Evo), θα τα χαρεί σε ταχύτητες που αν στραβώσει κάτι, θα πρέπει να έρθει η Τροχαία και κάνα δυο ασθενοφόρα.

Ενώ η υποστροφή με 40km/h και μια γλυκιά υπερστροφή με ακόμα λιγότερα και η αίσθηση του καρμπιρατέρ έχουν και αυτές την πλάκα τους. Ένα 8βάλβιδο και χαμηλόρροπο ελαφρύ αυτοκίνητο είναι ακριβώς ότι βολεύει περισσότερο στην οδήγηση στην πόλη. Τα όρια τους είναι χαμηλά, αλλά δίνουν τις σωστές βάσεις για να βελτιωθεί η σκέψη του οδηγού. Είναι ο μόνος ίσως τρόπος για να εκτιμήσει κάποιος σωστά τα καινούρια και αξιόλογα αυτοκίνητα, σε μια κοινωνία που δεν δείχνει να ευχαριστιέται τίποτα, αν αυτό δεν είναι στην κορυφή και μόνο.

Toyota Corolla του 1984, πολλοί Έλληνες, “μεγαλοαστοί” πλέον,
μεγάλωσαν σε τέτοιες και ας κάνουν ότι δεν τις αναγνωρίζουν. 

Σακαράκες, λοιπόν, ας τις πει κάποιος που μπορεί να τις ξεζουμίσει. Όσοι τις φοβούνται, πέφτουν και κοιμούνται. Αυτοί είναι τυχεροί που μετακινούνται γρήγορα και με ασφάλεια. Απαιτεί γνώση, εξάσκηση και συναίσθημα η αυτοκίνηση…

Υ.Γ. Γνώμη μου είναι να περνάμε από ένα στάδιο παλιού αυτοκινήτου κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και αν αυτό είναι κάτι παλιό σαν το καλό κρασί, ας το έχουμε δίπλα στο καινούριο στο γκαράζ μας. Δεν κοστίζει τόσο όσο νομίζουμε...